خلاقیت سودمند: اختراع مجدد و طراحی سیلو

خلاقیت سودمند، اختراع مجدد و طراحی سیلو، سیلوهای حجیم، با ابهت و سودمند، یک ویژگی پایدار شهری هستند، سازه هایی که معمولاً برای ذخیره سازی مواد به صورت فله استفاده می شوند. آنها عناصر فیزیکی مهم صنعت کشاورزی هستند که غلات، خوراک تخمیر شده و سایر مواد غذایی را ذخیره می کنند. این فرم‌های بلند و معمولاً استوانه‌ای همچنان موضوع جذابیت معماری هستند – از نمادهای پیشرفت تکنولوژی برای چهره‌های معماری مدرنیستی در اوایل قرن بیستم تا در دوران معاصر، تحریک رویکردهای مبتکرانه برای استفاده مجدد تطبیقی.

شیفتگی معماری مدرنیستی با سیلوها – به ویژه سیلوهای غلات – در آثار آنچه به عنوان پیشتاز معماری آن زمان نامیده می شد وجود دارد، از جمله، اما نه محدود به، افرادی مانند لوکوربوزیه، موزی گینزبورگ، رینر بانهام و والتر. گروپیوس. والتر گروپیوس در سال 1913 در یک مجله صنعتگران، عکس‌هایی از بسیاری از آسانسورهای غلات بوفالو در نیویورک منتشر کرد، عکس‌ها یکی از راه‌های انتقال این جذابیت بودند. متن تولید انبوه لوکوربوزیه در سال 1923 به سوی یک معماری به آنها اشاره و تصویر می کند، و در جبهه بین المللی معماری مدرن اثر معمار سازنده شوروی، مویسی گینزبورگ، سیلوها با عباراتی تحسین برانگیز توصیف می شوند – به عنوان بخشی از یک زبان معماری قدرتمند در بیان و بیان. اندازه.

آسانسور غلات، حداقل از خوانش فرم‌های آن‌ها توسط این معماران، جلوه‌ای به شکل برجسته‌ای از یک نیاز حیاتی اجتماعی بود – سازه‌هایی که در ظاهرشان از بخش کشاورزی و در نتیجه آنچه مردم می‌خورند صحبت می‌کردند.